بحران املاک چین از بین نرفته است؛ بلکه در حال بدتر شدن است

هفته‌ها پیش از بیستمین کنگره حزب کمونیست چین که در آن شی جین پینگ، رئیس‌جمهور این کشور، انتظار می‌رود سومین دوره رهبری حزب را به دست آورد، یک مشکل بزرگ در حال حاضر نگران‌کننده‌تر می‌شود.

بیش از دو سوم ثروت خانوارهای شهری به املاک وابسته است و این صنعت یک‌پنجم تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌دهد. بازار مسکن در حال فرورفتن به یک حفره عمیق است، اقتصاد را به پایین می‌کشاند و حتی باعث بروز ناآرامی‌های اجتماعی می‌شود.

گزارش‌ها نشان می‌دهد که بحران چقدر بد شده است. سرعت دیوانه‌وار خانه‌سازی درگذشته نمادی از ظهور چین بود. اکنون اعتماد به این مدل از بین رفته است. خریداران در حال انصراف هستند، وام گیرندگان در اعتصابات وام مسکن هستند و توسعه‌دهندگان با فشار نقدینگی مواجه هستند.

در ماه جولای ارزش فروش خانه‌های نوساز نسبت به سال قبل ۲۹ درصد کاهش یافت. کانتری گاردن، بزرگ‌ترین توسعه‌دهنده چین، گزارش داده است که سود آنها به‌شدت کم شده است و می‌گوید که بازار «به‌سرعت در رکود عمیق فرورفته است».

دو سال پیش، دولت در تلاشی برای رام کردن هیولای دارایی، محدودیت‌هایی را برای استقراض توسط توسعه‌دهندگان اعمال کرد که به‌عنوان «سه خط قرمز» شناخته می‌شود. این اصلاحات با اظهارنظر بی‌نظیر آقای شی تاکید داشت که «مسکن برای زندگی است، نه برای سفته‌بازی».

ایده اولیه این بود که قوانین سخت‌تر باعث می‌شود شرکت‌های املاک محدودتر باشند و خریداران سفته‌باز را بازدارند و ساختن خانه با سرعت معقولی کند شود.

سال گذشته با پیش‌فرض Evergrande، یک توسعه‌دهنده غول‌پیکر، همه چیز بد شد. یک سال بعد، استراتژی آقای شی به دلیل تزلزل فعالیت‌ها به هم می‌ریزد. بحران اکنون یک مشکل سیاسی و همچنین اقتصادی است.

در بخش‌هایی از کشور، پریشانی در حال تبدیل‌شدن به سرپیچی است. دارندگان وام مسکن با هم متحد شده‌اند و تهدید کرده‌اند که در صورت عدم ازسرگیری کار در خانه‌هایی که ساخت آن به تعویق افتاده است، بازپرداخت وام‌های خود را متوقف خواهند کرد.

بخشی از مشکل، درگیری آقای شی برای حل کووید است. در تلاش برای سرکوب شیوع بیماری با قرنطینه – چنگدو، با جمعیت ۲۱ میلیون نفر، آخرین ابرشهری است که در معرض خطر قرار گرفته است – شرایط در این ایالت به وضعیت غیرعادی تبدیل شده است.

بخش دیگر این است که طرح اولیه دولت تضاد بین رشد و احتیاط مالی و بین نیازهای شهروندان و انگیزه‌های مسئولان و توسعه‌دهندگان نزدیک را حل نکرد.

سه خط قرمز بنگاه‌های املاک را از پول نقدی که برای تکمیل ساخت آپارتمان‌هایی که از قبل فروخته بودند محروم کرده است. تأخیر در تکمیل پروژه‌های گذشته به نوبه خود فروش پروژه‌های جدید را به خریداران منزجر دشوارتر کرده است.

فروش ضعیف، بحران نقدینگی را بدتر کرده است و عدم وجود یک فرایند ورشکستگی منسجم، شرکت‌هایی مانند اورگراند را در هاله‌ای از ابهام قرار داده است.

دولت مرکزی در تلاش است تا راه‌حل‌های سریعی را ارائه کند. نرخ بهره را کاهش داده و به دولت‌های محلی اجازه داده است تا محدودیت‌های مربوط به اینکه چه کسی و چگونه می‌تواند ملک بخرد را کاهش دهد.

همچنین کمک‌های محلی برای اتمام پروژه‌های ساختمانی ناتمام را بیشتر کرده است. اما مقامات محلی فاقد منابع لازم برای کاهش نارضایتی‌ها هستند، به‌ویژه به این دلیل که رکود املاک به درآمدهای آنها از فروش زمین آسیب می‌رساند.

بازار املاک چین نیاز به طراحی مجدد دارد. دولت‌های محلی برای کاهش وابستگی خود به فروش زمین به منابع درآمد دیگری نیاز دارند. دریافت «پول پیش» برای املاک ساخته نشده باید بهتر کنترل شود تا از تقلب و فروپاشی جلوگیری شود.

با اوج گرفتن جمعیت و کاهش مهاجرت به شهرها، صنعت املاک باید کند شود. توجه باید به استفاده حداکثری از موجودی مسکن موجود چین معطوف شود.

بااین‌حال، در کوتاه‌مدت، مقامات چاره‌ای جز انجام یک حرکت بزرگ‌تر ندارند. دولت از وام دهندگان دولتی مانند بانک توسعه چین می‌خواهد که به نهادهای دولتی محلی وام بدهند که به نوبه خود می‌تواند به توسعه‌دهندگانی که وثیقه ارسال می‌کنند کمک کند. سه خط قرمز ممکن است لکه‌دار شوند، اگر پاک نشوند. تجدید ساختار بلندپروازانه به تعویق خواهد افتاد.

بحران املاک در نوع خود یک فاجعه است. این همچنین مثال دیگری است، همراه با کووید صفر و پاک‌سازی شرکت‌های فناوری، از اینکه آقای شی در انجام کارهای بزرگ در دومین اقتصاد بزرگ جهان شکست خورده است.

منبع: Economist